İçimdeki bu sonsuz boşluğu dolduramayacağımı anladım.Yalnızlığım, bir eksiklik, bir ayıp, bir yanlış değilmiş;meğersem, insanın acı kaderi buymuş.Dolar sanmıştım o boşluk, ama ömür boyu bununla yaşıycağımı anladığım yaştayım. Etrafta insanlar görüyorum çocuk yetişkinler,insancıklar, büyüyememişler, yaralılar bir şekilde oradalar.Bu bir veba ,hüznü görebilmek.Yaşlılara bakıyorum hem çok acınası hem de umut veriyor.Hayat bu denli zorken günler geçmiyorken nasıl yıllar geçicek derken onları düşünüyorum yaşadıkları zorlukları tatlı ve acı günleri her şeye rağmen bugün burdalar. Yaşamak bir zorunluluk, karanlık ruhlar için bir azap;ya ışığını bulucaksın ya da zifiri karanlıkta sonunu bekliyceksin, çok yorucu, çok yoruldum güzel günlere olan inancımı yitiriyorum.
