Nefesim yakıyor içimi, görsen zor tanırsın
Şehrime düşen her damla, gözlerimden akıttım
Yıldızlar düştü yere, karanlık çöktüğünde
Ses bile duymadım, en derin uykudaydım
Kalbime batan her iğne, kanattıkça kanattı
Öldüğümü sanma sakın, her yerimden kan aktı
Kimse yardım edemez inan, tek Allah'a sığındım
Kalamıyorum sakin falan, kaybetmek üzereyim bu aklı
Karanlıkta düştüm yola, sokakları ben yaktım
Kurtulmaya çalıştıkça, hep en dibe ben battım
Benim derdim bu inatla, ilaçlarla saklandım
Tünelin sonu hep karanlık hiç olmadı aydınlık
Onlarca kırık var hem de yirmi dördünde
Her sabah takip ettim geldi ay son dördüne
Yarı ölüm gelip ışıklar söndüğünde
Tanınmayacağım artık ben inan, karanlık çöktüğünde
12.12.22
İzmir
