ilk rüzgar siler benim izimi

yokluğa giden yolum ben

kimse geçmez sokağımdan

geçerken uğrayanlar güler halime

onca yollar boyu yanar da o sokakların lambası 

ben geçtikçe söner birer birer


bana gelen hata yapmıştır

benden giden sefa sürer

yalnızların tahtıyım ben

yücelen alır başını gider de

kimse bakmaz gözlerime


saniyeler yeter beni unutmaya

anlamaya kimse yeltenmez

karanlık sokakların kara oğluyum ben

trenler gider de sanki gönüllere

benim durağım hep devre dışı