Yalnızlık
Acımasız kırbacını
Daha da sert vuruyor
Günden güne
Daha da kuvvetli
İlk defa
Gerçekten acıtıyor
Mazoşizmim doruklarında
Kelime kelime yuttuğum öfkemi
Kusuyorum kâğıtlara
Acıyan yanıma bir sargı daha
Bir daha
Daha
Kin tutamam
Evime
Odama
Günlerdir buluşmadığım Üsküdar’a
İnatlaşamam tutsak zamanlarımla
Kıramam kapıları
Koşamam
Öpüşürüm
Alev dudaklı yalnızlığımla
Kaçamam.
