İkilimde kalmış ömür çizgilerimden
Bir sızının tınısı yükseliyor
Bir dua biliyordum Tanrı’m!
Sabretmeyi sen öğret diyordu bir çocuk
Halkımın geleneğinde boğulmuş bir adam
Boğuyordu boynundaki muskasıyla sevdiğini
Sabretmeyi sen öğret diyordu bir çoçuk
Bir kadın
Dileniyordu yalnızlığa
Sürgünün sessizliğinin vahşeti yükseliyordu
Sürgün, diyardan öte
Kalpten kalbe
“Ah!” diyordu bir kadın gölgesinin ağırlığı ile savaşırken
Yaşlı iki amcanın sözlerinin uzunluğu eski bir şiir ile yarışıyordu
Özlemek kelimesine bir günah bulanıyordu
Adamlar gülümsüyor
Kadın ağlıyordu
Her insanın kalbine bir ayet indirmek gerek Tanrı’m!
La havle demek gerek
Böyle ihanete ortaklıktan kaçınmak gerek
Doğurup öldürüyorlar umudu bu diyarda
Sonra
Pos bıyıklı adamlar, sevgiyi isteklerine feda ediyordu
Kararımı verdim Tanrım!
Nergizlere şiirler göndererek
Sevmeyi dağlara bırakmak gerek
