Hiçbir şeyden zevk alamıyorum. Eskiden yapmak için her şeyimi feda edebileceğim eylemler şuan hayatımda yok denebilir. Sevdiğim şeyler ne bilmiyorum işin kötüsü neyi neden sevmediğimi de bilemiyorum. Aniden sinirleniyorum. Sürekli birilerini eleştiriyorum ama aslında kötü bir amacım olmuyor genellikle. En çok da kendimi eleştiriyorum ayrıca. Kendimde devamlı olarak bir eksiklik yahut bir aşırılık buluyorum hayatımı bunlardan kurtulmaya adıyorum sonra da vazgeçiyorum. Kararsızım. Ne istediğimi ne hissettiğimi bilmiyorum ayrıca kimseye anlatamıyorum. Yazınca geçer sanıyorum, geçmiyor aksine kendime itiraf edemediğim şeylerin ağırlığı daha çok çöküyor omuzlarıma. Bitirmek istiyorum her şeyi aniden kimse fark etmeden bir gecede. Sonra inancımdan içimde kalan son umut ışığı imanım sayesinde vazgeçiyorum. Ama katlanamıyorum artık dayanmaya çalıştıkça acıların dozu artıyor, kendini ikiye katlıyor pişmanlıklarım.
