Karışmıyorum

İçimi sığdıramamanın hırçınlığı var üzerimde

Durulmaya yürüdüğüm her yaşamak çıkmazında

yanından geçtiğim sessiz, sokaksız kavgalara karışıyor sanki adım

Ayırmıyorum...

Doğrulttuğum tek cümlelik cesaretlerle yürüyorum güne

Bedenimin üvey döküntüsü gibi ellerim

Üstüm başım mesele

Adım başım kavga benim

Saldılar bir duvar ardını peşime

Kanıyor yarı gölgeli yüzüm

Savaşmıyorum...

Hatırlıyorum son ritmini kemanın

Hayatı bileğimden uçuracak

Belki dokunabilecektim göğe

Ve bir dünya sancısı anımsıyorum duracak,

çiçekleri dönmeyen eteğimde

Uzatsam saçlarımdan kıracak

Uzansam kollarımdan vuracaklar beni

Doğum ve ölüm arasındayım

Kıpırdamıyorum...

Ey omzuna çarptığım en güzel kavgam, sorarım sana

Nasıl kurabildin o ipsiz salıncağı kuyuna

Hani sığacaktı karanlığa gökyüzü

Söylesene,

taşına tutunurken o kuyunun

Bastığın hangi dünya durdu ayağının altında

Karışmıyorum...