Artık her şey daha da karmakarışık. Bize düğüm düğüm olmuş bir ip verdiler ve şimdi de o ipin ucunu bulmamızı istiyorlar. Biz de her gün ilerlemek için uğraşıyoruz. Aslında dönüp geriye baktığımızda bizden çalınanın bize ait olan zaman olduğunu fark edeceğiz. Ama zaten bunun olmasından korkuyoruz. Peki fark etsek ne olurdu? Pes mi ederdik? Bazen bir yerde pes etmek iyi olmaz mıydı?
Her zaman güçlü olduğuma inandım. Tek başıma her şeyi halledebileceğimi düşündüm ve öyle de yapıyorum. Bazen birilerinden yardım istemek bizi güçsüz kılmaz. Çünkü biz insanlar duygusal yaratıklarız ve bazen birinin bizim yanımızda olduğunu hissetmek isteriz. Gözlerimizin içine bakıp birinin "Her şey düzelecek, senden çalınan zamanı geri alacağız, bunu yapamasak bile bize verilen zamanda daha iyi bir hayat yaşayacağız," demesi güzel olamaz mıydı?
Dışarıdan bakıldığında mükemmel gibi duran hayatlarımız aslında birçok dertle boğuşuyor. Ve bazen bu sıkıntılar bizi de boğmak istiyor. İşte o zaman sesimiz çıkmıyor ve içimizden çığlık atıyoruz. Peki bu sessiz çığlıklarımızı duyan birileri var mi?
