Ne bırakabileceğimi düşündüm.

Yeri ve yönü değişen karmaşadan başka bir şey yok elimde.

Üçüncü bir elimin olmasını diledim.

Daha fazla karmaşa getirirdi muhtemelen.

Yine de ihtiyacım var ona.

Mutluluğun gelmesinin tek sebebi sonrasında yaşanacak o acıyı anlamlı kılabilmek.

Son sözlerim olsaydı bunlar neye seslenirdim?

Tüm kış rüzgara dayanmışsın ama bahar geldiğinde yaprak açamamışsın.

Zamansız davranıp tükettin kendini.

Söylenecek şey bu yazı yaşamadan diğerini beklemen gerektiği.

Uğultular sadece can sıkıyor işte.

Karşında pespembe çiçekler açan erguvan ağacı.

Uğultular orada mutlu.

Ya seni gözden çıkarırlarsa?

Korkuyor musun şimdi de?

Yaşama isteği yeniden seninle.

Peki ya bu karmaşa bir an bile gitmez mi?