Kendimi öldürme arzum her geçen saniye daha da artıyor. İçimde olan ve geçmek bilmeyen o öfke bunu öyle bir tetikliyor ki, bu beni bile korkutur oldu. Henüz ölmek istiyor muyum? Ya da ölüme hazır mıyım bilmiyorum. Bildiğim tek şey bu şekilde yaşamaya devam etmek istemediğim. Elimden bu yaşantıyı değiştirmek için bir şey gelmiyor, çünkü hayatta ne yazık ki diğer insanların eylemlerine de bağlıyız. Ve bu yüzden bu sıkıcı ve istemediğim hayata bir süre daha devam etmek durumundayım. İşte bu, beni ölüm isteğiyle burun buruna getiren en temel şey. Değiştiremediğimiz şeyler. Diğer insanlara normal ve masumca gelen her şey beni öldürüyor. İçten içe kafamın içinde ölüp gidiyorum ve tutunmak için artık tek bir şeyim bile kalmadı. Biliyorum kalemimden dökülen bu düşünceler çok karışık ve anlamsız geliyor. Benim için de bunları yaşamak bir o kadar karışık ve anlamsız. Yapmak, yaşamak ve sevmek istediğim o kadar şey var ki… Ama şartlar… Her şeyi mahveden o şartlar, beni öldürüyor. Biraz daha devam edersem bunun günlük olmaktan çıkıp intihar notuna dönüşmesinden korkuyorum ama o kadar uzun zamandır yazmıyorum ki hislerim içimde dolup taşmış durumda. Ve benim bu hisleri bir yerlere kusmaya ihtiyacım var.