Zihnimin içinde bir sürü bölük pörçük cümle,
Sen hiç o yerlerden geçerken cam kenarında oturmak istedin mi?
Toplayayım diyorum birleştirip söyleyeyim;
Hiç görmek için can atarken görmekten korktun mu?
O korku ki kendinden eminsizlik korkusu...
Her taraftan bir ses soldan sağdan şuradan buradan!
Seni bu kadar çok severken sevdiğime emin miyim saçmalığı!?
Susmuyor bitmiyor aman vermiyor rahat bırakmıyor.
Ne düşündüğümü bilip ne yapacağımı bilmeden
Bana aşkı ilk tattırdın bir kalbe ilk kez dokundurdun
Tam karar vermişken harekete geçecekken
Gücüm yeterse sonsuz olacağız biliyorsun...
Gülüşünden haykırış çıkıyor, inadın umudu çağırıyor
Kafamın içinde aynı ses "Emin misin yoksa bu bir saplantı mı ?"
Kalbim o umuda tutunup aman diliyor,
Doğrularım gülüşünle çarpışıyor...
İçten içe çürüyor ölüyorum, kendi cenazemde gibiyim
Gerçeğin sensin, doğrum sen, istediğim sen...
Ha karalık havasız toprağın altı, ha ışığım nefesim sensiz bir hayat.
Sana demiştim daha öncede her şeyim sen
Seni seviyorum, seni seviyorum, seni seviyorum.
Korkum gidişten değil ara ara isterim zaten gitmek,
Seni çok seviyorum, seni çok seviyorum, seni seviyorum.
Ama giderken seni uğurlayan olarak göremiyorum.
Ben sana inanıyorum, ben sana inanıyorum,
Ben sana inanıyorum, ben sana inanıyorum.
Tıpkı zihnim kadar karışık bu sözlerden
Beni çıkarıp kollarına alacağına inanıyorum.
Çıkarırsın değil mi cancağızım?
