Her insan iki kere ölür aslında derler. Biri nefes almayı bırakınca diğeri ise unutulunca...
Hayır! bence bu eksik, üç kere ölür bence her insan. İlk ikisi doğru, peki üçüncüsü? Üçüncüsü ise yüreklerimizde gitgide öldürürüz birbirimizi. İşin garip yanı ise her zaman isteyerek yapmayız bu katliamı. Dahası bazen de karşımızdaki can acıtan sözüyle, davranışıyla yapar bunu kendine. Hatta daha nefes alırken ölenler bile vardır yüreğimizde. Kimi zaman da hızla tüketiriz birbirimizi ve doyarız aniden. O kadar doldururuz ki kendimizi, bir adım ilerleyecek yer kalmaz dünyalarımızda, sonrasında ise yine bir o kadar hızla yok etmeye başlarız içimizdeki birbirimizi. Sözün özü dostum, aslında her birimiz diğerinin katilidir kendi dünyasında. O yüzdendir ki ne kadar seversek bir o kadar nefes aldırmalıyız sevgimize, ki böylece o da azar azar kendine yetecek yeri açabilsin. Aksi takdirde sadece başka bir katliamcı oluruz bu hızla dönen katiller dünyasında.
