Türkiye'de ölüm var, yaşam yok.
Yaşamı bulanı katletmeye dayalı sistemlerinizin kurbanları mahkumlarıyız hepimiz.
Ruhlarımız yaralar, kalplerimiz kesilen nefeslerimizle doldu.
Bir nefes tutmadı, bir ses işitilmedi.
Kahrolan göğüs kafeslerine, bir teselli kimse bulamadı.
Bilmedik, yaşamak nedir bilmedik ama ölmeyi her gün yeniden yeniden öğrendik.
Öğrendikçe tekrar tekrar öldürüldük,
Kimse görmüyor, kimse duymuyor.
Oralarda açıyor mu çiçekler?
Burada baharlarımız intihar ediyor öldürülen çocuklarımıza,
Burada baharlarımız kendini ziyan ediyor kadınlarımız uğruna.
Orada gökyüzü mavi mi?
Burada karardı gündüz, karardı her gece.
Orada nefes alabiliyor musunuz?
Burada oksijen tüpleri dahi çare olmuyor içimizde yanan kor ateşlere.
Beni duyuyor musun söyle?
Kim bu vahşet!
Kimin bu eser?
Duy beni, duy beni.
Çünkü sen bugün duymazsan, yarın da kimse duymayacak.
Çünkü sen bugün duymazsan ben yarın ölmüş olabilirim. Bugün bilmezsen acımı yarın bende bir maktul, bende bir kurbanım sosyal medyada insanların hakkı aransın diye çırpındığı bir çocuk, bir hayvan, bir kadınım bende duy beni!
~Fehmekar
