Yürüyorum. Adımlarım bana ihanet ediyor. Gülümsüyorum. Bakışların bana yardım etmiyor. Kaçıyorum. Silindi işte tüm bildiklerim hafızamdan. Hatırlamaya çalışıyorum. Neydi benim en sevdiğim şarkı? Sanki bir ağaç ismiydi, anımsıyorum. Sezen mi söylüyordu? Arkamdan ıslık mı çalıyorlardı? Korkuyorum, üşüyorum bedenim sızlıyor. Ne üzücü değil mi? Beni hoyrat bir makasla oyacakları eski bir fotoğrafım bile yok. Anımsıyorum bir ağaç vardı şarkıda ve eminim Sezen söylüyordu şarkıyı. Hatırlıyorum artık bütün acılarımı. Hatırlıyorum neden bıraktığımı tiyatroyu. Hatırlıyorum küstüğüm her şeyi ve bu sefer yardım etmiyor bana kavaklar. Kırgınım onlara, alıp götürmediler beni bu sefer. Sözleşmiştik hazırla bohçanı köyün çıkışına gel ama sakın yeşil giyme demişlerdi bana. Orada anlamalıydım, ben onlardan değildim. Şimdiyse hiç bilmediğim bir ormanın içindeyim. Kavakları arıyorum. Nerdesiniz? Duyamıyorum ıslıklarınızı. Korkuyorum. Nerdesiniz?
