Sessizliğin içinde kaybolmuş,

Kendi yankılarımda boğulurum,

Kalbimdeki çığlıklar duyulmaz,

Yalnızlık her köşede pusuda bekler.


Gözlerimde taşıdığım keder,

Başkasının değil, benim yüküm,

Kendi gölgemden kaçarken,

Karanlıkta kendime çarparım.


İnsanlarla aramda bir duvar,

Her kelime birer taş örer,

Bir köprü kurmak isterim bazen,

Ama uçurumlar derinleşir, eller titrer.


Ve ben, kendi içimde hapsolmuş,

Dışarıya kapalı, içeriye mahkum,

Bir gün, belki bulurum yolumu,

Ama o güne dek, içimde kaybolurum.