Ben hüzünden arşınlarken yeryüzünü,
Sen ömrüne inciler düzüyordun
Ben uyuyordum, fikirler birer cevşendi yastığımın altında,
Sen tüm uyanıklığın ile pervane olmuştun öncelerine,
Ben bir ağaca yaslanıp,yaşlarımla suluyordum onu,
Sen hiçbir inceliği anlamayacak kadar dünyayla mesguldun.
Sen ne şiirden anlarsın ne sevgiden ne de bir köpeğin sesinden bilirsin aç oldugunu.
Sadece kendi için yaşayan başkasına yâr olmaz.
Dökülen yapraklara rahmet okumadan geçenden merhamet doğmaz.
