Kayıp

Zaman şimdilerde çok hızlı akıyor ya da ben zamanın içinde hızlıyım. Bu ikisinin ayrımını yapamıyorum. Yapamıyorum çünkü yetişemiyorum sanki hiçbir şeye. Her şeyin yanından koşup gidiyormuşum gibi bir his hakim bende. Her şey flu. Her şey o kadar belirsiz ve biçimsiz ki. Anlamını yitiriyorlar tek tek. Şimdilerde gün doğumunu kaçırıyorum. Gökyüzünün maviliğini ıskalıyorum. Bir çocuğun kahkahasına eşlik edemiyorum. Bunların aksine gün batımına eşlik ediyorum. Kasvetli havada rüzgarın saçımda bıraktığı hisse şahit oluyorum. Çoban yıldızının gecenin karanlığında kayboluşuna ses etmiyorum. Bir gülün boyun bükmesine şahit oluyorum. Ve en nihayetinde devrilmiş bir çınarın gövdesine dayanıp, alıp giden zamanın içinde hayatımın seyrini sürüyorum.