"... Belki Tanrı bizim yaptığımız bir şeye öfkelenmiştir. Belki de öfkelenmemiştir de, utanıyordur."
"Biz Tanrı'yı bu kadar utandıracak ne yapmış olabiliriz ki?"
"Bilmiyorum Axl. Ama senin ya da benim yaptığımız bir şey olmadığı kesin. Tanrı bizi hep çok sevdi. Ona dua edersek, dua edip en azından bizim için çok değerli olan bir kaç şeyi hatırlaması için yakarırsak, kim bilir, belki sesimizi duyup dileğimizi yerine getirir."

Ishiguro, okuması zor bir yazar oldu benim için. Konuya bağlanmakta her ne kadar zorlansam da Axl ve Beatrice'nin uzun yolculuğunun bitişini merak etmiyor değildim. Uzun bir arayıştı unutmak ve hatırlamak üzerine. Ben de unuttuklarımı hatırlamak ister miydim, bilmiyorum. Bazen unutmak en iyi şeydir.