Ne zaman başladı hatırlamıyorum
Haklı kırgınlıklarla dolu hevessizliğim
En coşkulu günlerimde bile
Yanı başımda benimledir
Mutlak imkânsızlık hissim
Tükendikçe iyiye dayanaklarım
Kötüye şüpheyi alışkanlık edindim
Yenilgiyi göze alarak her seferinde
Başladıkça bilmeye kendimi
Aklımın altında ezildim
Girdaplarım indikçe derine
Yasaklarım gaddarlaştı
Ve bittiğinde söyleyecek yalanlarım
Sonsuza uzanan bir tufanın
Şimşekleri çaktı
Artık yırtıp içimden atamadığım
Bu kuşku kalbime ağırdır
Güneş yerden yüksekteyken bile
En coşkulu günlerime doyamamam
Bundandır
