Dinlenmeyi bir türlü öğrenemeyen ruhum,
Keman sesiyle baş etmeyi beceremiyor hala.
Bir türlü terbiye edilmeyen insanlığım,
Hak ettiğini vermeyi öğrenemedi kalpsiz insanlara.
Günden güne normalleşmeye devam ediyorken insanların ayak uydurmalarıyla bencillik,
Toplumu başımın üzerinde tutmaya devam ediyorum zarar görme pahasına.
Sebepsizce olsun istiyorum artık ne olacaksa.
Bir an olsun karşılaşmak...
Anlatacağım çok şey birikti sana.
Onca enstrüman ayiniyle içeceğim şarabın ilk yudumunda kaybettim kendimi, ne acı.
Gözyaşlarımı kontrol edemediğim için acıdan arınamayacağım.
Seni bir intihar anlaşmasında kitapların arasına sakladım;
Bir daha asla okumayacağım.
Ölümle merhabalaşmış bir çığlıkla uyanmış gibi,
Ne olur daha acısı yaşanmasın ister gibiyim artık.
Ellerimizin kavuşması her şeyden daha kolaydı biliyorsun.
Hatta onca enstrüman eşliğinde dans edebilmek gözlerimizin içine bakıp.
Suratında görüyorum zamanın sana iyi davranmadığını.
Bütün her şeyi üzerinde denemiş gibi tanrı, bir tek senin kaldırabileceğini sanıp.
Büyük bir sevinç çığlığıyla merhaba demek isterdim sana,
Yitirmek tüm zamanları düşünmeden, acılardan beslenmiş güzelliğine kanıp.
