Kendi içine prangalarla esir edilmiş bir hayatın kölesi yaptılar beni
Bazen de olsa ufak ışıklarla avunduğum tüm pencerelerimi ağır, kalın betonlarla kapattılar.
Kimsenin umurunda değilim.
Yeryüzünde bu kadar karanlık ve böylesi bir yalnızlık görülmedi biliyorum.
Bunları anlatabileceğim bir dil de henüz keşfedilmedi.
Sadece bu kadarını yazabiliyorum
Siz beni anlayabiliyor musunuz?
Ben içimi döküşlerimi deliliklerime sığdırdım
Sığmayanlarsa ruhsuzların ve vazgeçmişlerin keyiflerini kaçırıyor.
Keyifleriniz öldürdü beni...
Ben bir ölüyüm
Hâlâ nefes aldığının farkında olmayan çamur gözlü bir ölü
Aşklarımın sonuçsuz fantezileri sırtımın kamburunda karanlık duvarları izlerken
İçimin kalabalık yalnızlığı kendi zincirlerini kemiriyor.
Ben bu yeryüzünde kemirgen bir hiçim!
Yalnızlık ve karanlıkla beslenen bir hiç...
Biliyorum umurunuzda değilim
