Fazla empat olmak insanı kendini düşünmeyip başkalarının daha fazla mutlu olmasına gereksiz bir çaba sarf etmesine neden oluyor. Bazen bunun geldiği nokta sonucunda bir bakıyorsun artık attığın adım dahi kendin için değil. Ruhun çırpınıyor bu kendine kurduğun tuzaktan kurtulmak için. Sen o sırada sırf başkası senin aldığın karardan dolayı üzüntü yaşamasın diye bilinmezliklere hapsoluyorsun.Yapmak istediklerine, olmak istediğin kişiye olan mesafen benliğine olan mesafeden kaynaklı aslında. Yakın olanı uzak ettiğin için kördüğüm oluyorsun. Sonra da imdat dileniyorsun ama bakıyorsun ki yardımına yetişen kimse yok kendinden başka. Sence de artık diğerlerinin hayatının kenar süsü olmayı bırakıp kendini yaşamanın zamanı değil mi?
