Güneşli bir akşamüstü

Sarı tarlalar çoktan yeşermiş

İçimde sayısız gök gürültüsü

İnsan ömrünü böyle tüketirmiş


Bin yıllık ağaç gibiyim

İmkân ver köklerimi alıp gideyim

Sonraki baharda çiçek açmak için

İnan ki hiç yok mecalim


Koca okyanusta bir abisim

Kim bilir ne zamandır burada hapisim

Kıracak gücüm yok zincirlerimi

Şimdilerde hiç olmadığım kadar acizim


Anlaşılamamak ne büyük azap insana

Kendime çalıp kendime söylüyorum

Çölün ortasındaki zifiri karanlıkta

Ne düşler kurup ne türküler söylüyorum