Yalnız kaldığım her an huzursuzluk verir içime,

Benimle kalsaydın, çok isterdim, dilerdim.

Hiçbir sona gözyaşı dökmedim,

Gözlerimi yormak istemedim sadece.


Bu huzursuzluk içimde dinmez,

Aklımdan çıkmaman yetmiyormuş gibi.

Gözlerim ağrıyana kadar ağladığım yetmiyormuş gibi,

Bir de yormak istemem.


Yalan söyledim.


Öylesine çok ağladım ki,

Gözlerim kuruyana kadar ağladım.

Hiçbir şeyin canımı acıtmayacağından,

Emin olmak için ağladım.


Üzüldüm, çok üzüldüm,

Hatta o kadar ki,

Bir annenin kendi evladını,

Tanıyamayacağı kadar üzüldüm.


Zaman geçti üstünden,

Kış ayında başlayanlar,

İlkbahar ayında kurak çöllere dönüştü,

Filizlenmedi bir daha.


İşte böyleyim,

Demek isterdim ama,

Bu ben değilim, hiç olmadım,

Kendimi kandırdım hislerimle, duygularımla...