Rezil oluyorsunuz. Muhteşem bir ihtişamla rezil oluyorsunuz. İnsanların gözlerine öreceğiniz duvarlar rezilliğinizi örter sanıyorsunuz. O duvarları örerken binbir rezillik içine giriyorsunuz. O duvarlara rezilliklerinizi bulaştırdığınızı fark etmiyorsunuz. Sizin düşmanınız çok, evet. Size karşı hainlik yapan çok. Ama siz çok güçlüsünüz diye değil. Siz çok rezilsiniz diye. Kimse sizi kıskanmıyor. Herkes sizden kurtulmak istiyor. Bıktım artık, doğduğumdan beri siz varsınız. Sizinle büyüdüm. O kadar çok rezilliğiniz oldu ki çetelesini tutamaz hale geldim. Biri size olan düşmanlığımın sebebini sorsa cevap veremem. O kadar uzun zaman oldu ki. Ne neydi, unuttum. Unutmak size olan kinimi azaltmıyor -bazen azaltmasını dileyebiliyorum- çünkü her gün yine yeni bir rezillik ile anılıyorsunuz. Siz kötüsünüz. "Ama şu iyi yönü var." deyip affedilebilecek kadar az bir kötülüğe sahip değilsiniz. Has kötüsünüz. Kişisel hırs ve çıkarlarınızla dibe batıyorsunuz. Para hırsınız ile her şeyi mahvediyorsunuz.
Her üç kuruşun hesabını yaptığımda, her gelecek kaygısı yaşadığımda aklımda siz varsınız. Gece yatarken hayaller kuramıyorum. Hiçbir hayal ulaşılabilir değil. Nefes almaya çalışıyorum, rezilliklerinize rağmen. Artık bitsin istiyorum. Artık derin bir nefes almak istiyorum.
