Birkaç gündür üstünde durduğumuz konu buydu aslında. Kişinin sorunlarından çıkamaması sürekli sıkışmış halde hissetmesi kendisini düşünmesindendir. Doğamız gerekiyor olumsuzlukları görürüz. Hayatta kalma içgüdümüzün eseridir bu. Tehlike, eksiklik, hayatta kalmanın zor olacağı durumlar... Tüm bunları incelerken ben denilen şeyin içindeki her şeyi görürüz. Bunlar da tamamen kusur olacaktır. Araştırmanın içinde kalırsa kişi gittikçe derinleşen bir çukurun içine çekiliyordur ve bu yüzden kişi hayatında herhangi biri ile ilgilenmelidir. Önemsediği başka bir insan olmalıdır. Ancak aklımızda bir soru belirir nasıl bir başkası bizim için önemli hale gelebilir?
