Anladım 4. Kattan aşağıya bakarken ölümümü. Ben ne tanrıya ne de başkasına izin verecektim, kendim, düşüncelerimin ve bedenimin katili olacaktım. Uzun süredir cevabını bilmediğim bir soru çözülmüştü, rahatladım. Bu kadar ölümü düşünüp ölememek sadece hayatta olanlara has bir nitelik olabilir ama kafamın içinde ben bir ölüyüm. Kendimi sürekli öldürüyorum; felsefi bir ölüm, korkakça bir ölüm, sanatçı ya da diktatörün ölümü, sevdiğim kişi ile ölmek ya da sevdiğim kişinin beni öldürmesi… Şundan eminim kafamın içi katliam yeri. Maktul ve katil aynı kişi, sanırım bu özelliğimle bile Dostoyevski ile tanışma şansını yakalıyorum. Ne de olsa kendi çapımda Dostoyevski karakteriyim karamazov olmasam da. Peki bedenim önce davranıp ruhumu öldürürse? Nefsi müdafaa. Ölüm arzulayan nefsime gaz odalı, kurşun dizmeli, aç bırakmalı bir müdahale.


P. S.1

Cenazemde Radiohead çalın.