Merhaba.

Büyük bir hengameden çıktım ve metro bekliyorum.

Burası daha kalabalık, ama ben yine yalnızım.

Ben tek başıma da olsam, sevdiğim insanlarla da olsam, kalabalık bi sokakta yürüsem de yalnızım.

Peki neden sence? Gönül bağın neden hep yetersiz soruyor musun?

Hayır sormuyorsun, çünkü korkuyorsun.

Küçücük bir kız çocuğunun deli cesareti yok içinde. Olduğu zamanları da hayal gibi hatırlıyorsun.

Hayal kurup gerçekleştireceğine emin olduğun aralık o kadar dar ki...

Dünyan o aralığın içine sıkıştı.

Ne olur toparlan artık. Seni çok özledim.