Kendimi arayışımı fark ettim aslında. Evet bu benim kendime yolculuğum. "Her yaşadığımdan sonra bundan ne çıkarım yapmalıyım?" sorusunu sormak yordu beni. Bir filmin içinde gibiyim. Yaşadıklarımdan aldığım derslerim, belki de hala ders alamayışım. Beni ben yapan bu mu? Aynı fragman bu, aynı sahne yine. Hadi şimdi geçtim dersimi, anladım bana verilen dersi. Sıradaki level ne olacak peki? Kahramanımız bu defa hangi zaaflarına yenilecek... Uyanışım ne zaman olacak bilmiyorum. Belki bu bir uyanıştır. Ben artık kendime yol alıyorum. Hayatımı sorgulamıyorum. Karşıma çıkan her şey beni ben yapmak için. Bu bir insan veya bir olay ya da bir eşya. Nihayetinde hepsi benim yolumda. Bana katacaklarını katıp, benden alacaklarını alıp yolumuza devam edeceğiz. İnsan "Kalbim acıyor" diyecek kadar üzülüp, aynı zamanda duyguları hala olduğu için sevinebilir mi? Bence de artık uyandım. Kendimi tanımaya başladım. Tadını çıkarıyorum hayatın. Bu kelimeydi işte uyandıran beni. Daha önce hiç başkasından duymamıştım. Tadını çıkar dememişti bana kimse. Hakkım yok muydu tadını çıkarmaya? Şimdi ise tadını çıkarıyorum evet, uyanışımın tadını çıkarıyorum 🌸