Kendimi kaybolmuş hissettiğim şu son zamanlarda her şeyi sorgular oldum. Kuşun uçuşundan tut da bebeğin ağlayışına kadar. Amacımın ipini arıyorum, belki de bu hayata ne için geldim, ileride ne yapacağım, ben kimim?
Bazen onlarca hayal üşüşüyor kafama, bazen de boşluğa bakıp ben ne yaptım ki diyorum. Yaşıtlarımdan olgunum diye düşünürken arkadan bir ses: Ne kadar çocuğum, acaba hiç büyümeyecek miyim, diye sayıklıyor beynimin içinde.
Arada Kur'an ayetlerine denk geliyorum, kendimi Allah'ın kelamının içinde buluyor ve nefes alıyorum. Diğer zamanlarda yaptığım eylemlerden uzaklaşıp sadece şarkılara kayıyorum, bazen sosyal medyaya veya sadece kitaplara gömülüyorum.
Hiçbirini parça parça yapamıyorum ama ya biri ya diğeri olacak. Hepsini yapmaya kalkarsam bütünümden kopacağımı düşünüyorum. Bazı zamanlar hepsini aynı anda yapıp mükemmel ötesi bir verim almaya çalışıyorum.
Hayatım ya tek düze ya da doludizgin. Sanki iki parçayım, bir parçam umut, diğeri ise ümidin çırpınışları.
Kendimi bulma çabam nerede sonlanacak bilmiyorum ama şu sıralar ikircikler arasında saklambaç oynuyorum. Ara ara buraya gelip kendimi bulmanın sorgulamasına devam edeceğim. İyi günler, yolumda başarılar.
