Kendimi kaybettiğim anlardan biri idi… Aslında sadece kendimi değil, sevdiğim ve bu topraklarda olan o koca yürekli güzel insanı da kaybetmiştim. Kim hatırlar bilmem hastane odalarında geçen geceleri… Kim saymıştır bilmem gecenin sabaha dönüşünde gelen doktor vizitelerinin umudu ile dolacağını düşündüğü aydınlanmaları, içi umut dolan anları. İşte ben o geceden sonra nefes alamadığımı fark ettiğimde kendimi buraya attım ve adımlarımı dahi saymadan yok olacakmışçasına koşmaya başladım… Belki, belki olur diye!