İnsan herkesi tanımaya çalışırken kendi güzelliklerini yok edebiliyormuş yok sayabiliyormuş oysaki insan kendini tanıdığında ne kadar güzelleşiyormuş aynadaki insan ne güzelmiş hatalarıyla doğrularıyla hem çok tanıdık geliyor insan bazen kendine hem çok yabancı...
Şimdi mesela şiir dinliyorum Nurullah Genç nereden bileceksin diyor dalıyorum yine göklere huzur bu işte kendinle vakit geçirmek ve bundan huzur almak🩵
Nereden bileceksin, şehrin sokaklarında
Kaybolan ışıkların gözlerim olduğunu
Her seher yüreğimde açan karanfillerin
Her akşam ellerimde sararıp solduğunu
Nereden bileceksin
Kim bilir, belki bir gün kapıma geleceksin
Siyah tüylü martılar yorgun pencerelerde
Bakışları yanacak kırılgan fenerlerin
Benimle ağlayacak, benimle güleceksin
Bilemezsin; içimde bir denizdir yaşamak
Sen, denizin en uzak noktasında şen, şakrak
Ben, kırgın dalgalarla avunurum derinde
Gemilere yosunlu mendiller bağlayarak
Nereden bileceksin, fesleğen köklerinin
Hercai bulutlardan bıkıp usandığını
Ansızın kayıveren yıldızların ardında
Vuslatını bekleyen bir kalbin yandığını
Nereden bileceksin
Kim bilir, belki bir gün kapıma geleceksin
Kollarında rüzgârlı bir deprem karanlığı
Kapı aralığından sessizce gireceksin
Işıldayan bu gönül şahikası önünde
El pençe divan durup, sen de eğileceksin
Nereden bileceksin, kayalara tutunan
Devlerin birer birer vurulup öldüğünü
Rüyaları süsleyen eşsiz mücevherlerin
Bir dervişi görünce yere döküldüğünü
Nereden bileceksin....
