Kendimin üzerinden atladım
Düştüğüm yerde benzedim kendime
Seyredene kaldırımdı yuvarlandığım
İçimdeki çocuğa sorsan
derin bir uçurumdu süzüldüğü
Ellerimi mavi önlüklü bir umuttan yonttuğum çağlarda
Kasıklarıma yediğim bir tekme gibi kesiyor nefesimi
Şu boş odanın yanık duran ışığı
Söndürsem geceye, söndürmesem devlete borçlanıyorum
Doğru yolu bulmak için yoldan çıkmak gerekli
Apartmanım öyle bir yerine bakıyor bu şehrin
Kuşlar sokak tellerini es geçiyor
Oysa yeni çocuklar bilmiyor sapan yapmayı
Pinokyo da farkında burnu uzadıkça haber değeri taşıdığının
Yoksa zor değil iç cebinde keskin bir çakıyla dolaşmak
Bektaş Şenel
2020-04-25T02:55:26+03:00Çok teşekkür ederim arkadaşlar. Eksik olmayın.
Başak
2020-04-25T02:48:49+03:00Pinokyo daha erdemli sanırım bir çoğumuz keskin bir çakıyla dolaşıyoruz. Tebrikler çok iyi olmuş.
abdulkadir polat
2020-04-25T02:20:23+03:00tek kullanımlık tüketimler çağında kelimelere yeni anlamlar yüklemek ve bunun ancak bir bütünde anlamlı olması edebiyatın düşünceyi yeniden üretme işlevine şiiriniz vesilesiyle tekrar tanıklık etmiş. teşekkürler.
Memet Karakılıç
2020-04-25T01:22:53+03:00Sitenin en güzel yanlarından biri de seni bu kadar sık okuyabilmemiz oldu abi. Belirtmek istedim🌷
Aslı
2020-04-25T01:20:25+03:00“Pinokyo da farkında burnu uzadıkça haber değeri taşıdığının” Çok hoş.🍀