Selam, ne yazacağımı pek bilemiyorum bu sefer bugün tek bildiğim şey çocukluğumu özlediğim...
Büyüdükçe sorunlar geçer sanırdım 20li yaşlar bana hep çok büyük gelirdi ne güzel der öyle olmayı hayal ederdim sadece. Makyaj yapabilmeyi, gönül rahatlığı ile dışarı çıkabilmeyi, gezmeyi, üniversiteyi, en basiti okuma yazmayı öğrenmenin bile bir güç olduğunu düşünürdüm. Şimdi 27 yaşımdan o küçük halime seslenirken buluyorum kendimi, büyümek hiçte güzel bir şey değilmiş aslında. Düşünüyorum her kendimle kaldığımda doğru mu yapıyorum yanlış mı yapıyorum bilmiyorum ama her defasında kendimi çocukluğumda buluyorum. Mesela şu an şu dakikada çocukluğum için masum hayallerime gülümseyerek göz yaşı döküyorum.
Neydi bizi bu hale getiren şeyler, yaş almak mı yoksa yaş alırken yanında farklı sorunlar getirmesi mi ? Bazen çok korkuyordum duvarda gölgelerden ama dans etmeyi öğrendim duvarda gölgelerle öyle değil mi...
Masum düşüncelerde kalmamız, içimizdeki çocuğun hiç büyümemesi dileğiyle
