Yine, canım çok sıkılıyor. Yaptıklarıma, yapmadıklarıma, yapacaklarıma.

İçinde bulunduğum halden memnun değilim kısacası. Değiştirmek istiyorum ama sanki bir şeyler beni engelliyor sürekli. Hiçbir şey yapamıyorum hayatıma dair. Hiç.

O kadar canım sıkılıyor ki buna. Ve canımı sıktığım şeyin bundan ibaret olması da ayrı bir üzüyor.


İnsanların acıları ile kendi acılarımı kıyaslıyorum sürekli son zamanlarda. Üzülüyorum. O kadar çok şeye sahip olmama rağmen bu nankörlüğüme, kıymet bilmezliğime, kendimi dünyanın en dertli insanı zannedişime.

Utanıyorum düşündükçe ve düşündükçe kendime çekiliyorum, kimseyle konuşmak istemiyorum.

En çok da sevdiğim, beraber vakit geçirdiğim insanların hayatının temelinde var olan değiştirilemeyen acılara üzülüyorum.

Onlar, o acılara rağmen dimdik ayakta durabilirken benim bu kadar yıkık olmaya hakkım yok. Güçlü olmak istiyorum. Acılarla, sorunlarla boğuşabilmek istiyorum. Hemencecik yıkılmak istemiyorum.

Yazamıyorum. Derinlerimdeki, o kendime lanet eden yanımı yazamıyorum.

Hatta bazen daha az şeye sahip olmak istiyorum. Acı çekmek, bir şeyler yaşamak istiyorum. Ben artık sıradan şeylere ciğer çürütmek istemiyorum. Ben artık üzülürken bile vicdan azabı çekmek istemiyorum.


İnsanın bir şeyler yaşaması gerek bu hayatta. Mutlaka zorluk çekmeli bir şeylerde küçük yaşlardan itibaren. Anneme, babama kızmak istiyorum içimden; onlara da kızamıyorum. Onlar değil bu halimin suçlusu.

Şu geçirdiğim son 4 yıl her şeyi mahvetti. Beni benden aldı. Yokum sanki. Bir hiçim sanki. Kendimi göremiyorum hayatıma baktığımda.

Kendimle halledemediğim çok fazla sorunum var 4 yıldır. Bunlar nasıl çözülür hiç bilmiyorum. Kendimle büyük bir savaşım var bu yüzden ve ben bu savaşa alıştım. Artık savunmuyorum hiç, hep yeni yenilgiler ekleniyor haneme. Ve yenildikçe ben, ben olmaktan çıkıyorum, uzaklaşıyorum kendimden.


Kendime gelmek istiyorum zaman zaman. Aslında kendimi bulamıyorum. Ve ben aslında kendime gelmek istemiyorum. Ben yeni bir ben doğurmak istiyorum bu harabeden. Eski bene dair hiçbir şey kalmasın istiyorum.


Çoğu insan gibi hayatla kavgam yok. Kendimle bir kavgam var yıllardır bitmeyen, yıllardır aynı teranelerin döndüğü. Kendimle, benim mücadelem. Hayata bir dönebilsem eminim onunla da mücadele edeceğim, büyük kavgalarım olacak. Ama önce bir kendimi halletmeliyim.


Ne zaman yazmaya başlasam konu buralara geliyor. Çünkü ortada azımsanmayacak derecede bir sorunlar yumağı var. Karmakarışık her şey. Neyin neye sebep olduğu bile unutulmuş problemler var.

Yine kendimi kendime anlattığım bir yazının sonuna geldim. İçimde bir şeyleri halledemeden gidiyorum yine.

Eskiden böyle olmazdı ama. Mutlu olurdum, yazdıkça rahatlardım. O içime çöreklenen acı hisler anlık da olsa dağılırdı...



23.04.2021