Tüm zorlayıcı koşullara rağmen, kendim olabildiğim ve buna şaşırdığım durumlar olmuştur hayatta; sanki o ben değilmişim gibi...Neydi beni yolda tutan, ya da kendimi yeterince tanımıyor olabilir miydim?

Yaptığım her neyse, yüreğimin çok inandığı fakat koşullu zihnimin reddettiği bir durum olduğu kesindi. Belli ki, yürek çok inanırsa, akla kafa tutabiliyor ve bu çok güçlü bir itkiyke eyleme dönüşüyor. Ardından zihnin şaşkınlığı; nasıl oldu bu diyen...

Böyle anların rehberliği çok kıymetli; unutma o sensin, kendine en yakın olan...