Ah kendine söylediğin şu yalanlar...

Her seferinde kendini aldatışın,

İnanmak isteyip, delil arar gibisin,

Taklid-i imanına,

O yalanlar ki gerçek karşısında,

Tereyağı gibi erirken,

Sen tiyatronun antresini yaparsın.

Korku sarar tüm benliğini,

Ödün kopacak nerdeyse,

Biri anlar zafiyetini de,

Olmadığın gibi görür seni.

Korkun senin zıttın değil mi?

Neden bu telaşın ey kör!

Hayat cesurlara cömerttir,

Kaybetmekten korkmaz isen eğer,

Korkuların da kaygıların da,

Sevgine, merhametine muhtaç.