Gönlüm bir ağaca yaslıyor sırtını
Şöyle kocaman bir güvenle dolduruyor içini
Ama bilmiyor yaslandığı ağacı
Aylar geçiyor yıllar geçiyor mevsim kışa dönüyor
Yağmur taneleri tenine değince anlıyor
Meğer dev bir çınar olduğuna inandığı ağaç
Daha ufacık bir fidanmış
Bütün kötülüklerden korur dediği gövdesi
Sadece kendine kadarmış
Hayallerini bağladığı dalları
Ufacık bir rüzgara bakarmış
Yüzünü ağaca dönünce anlıyor gönül
Bakmadan görmek
Sevip hissetmek, hatta en çok inanmak bile
Olan şeyi değiştirmeye yetmiyormuş
Meğer yüzleşmek ne zor, ne acıymış
