Varlığıyla yarattı Tanrı dünyayı.
Bir gün iyi bir gün kötüydü evren.
Gölgesiyle anlaşamayan bir kedi gibi
hırçındı ortağına.
Sözleriyle biçimlendirdi Tanrı dünyayı.
Çınlarken kulaklarda kelimeleri.
Biri için emir savaştı,
Diğeri için barış.
Ölümle yaşanır kıldı dünyayı.
Bir gün biteceğine dair
İnançları olduğu için insanların,
Sıra sıra, kabile kabile gittiler.
Nuruyla güzelleştirdi dünyayı.
Beyazdan renkler doğdukça
günahkârlaştı insan.
Bir karanlıktan öğrendi günahını örtmeyi.
Parmaklarıyla değiştirdi Tanrı dünyayı.
Ezelî acıyla kıvranırken anne,
Doğmaktan çekindi evlat.
Baba ruhuyla ödedi güvenin bedelini.
Varlığıyla yok etti evreni Tanrı.
Şeytanlaştı insanlar ona biat için.
Varlığı itaati zorlu kıldı.
Veremleriyle doğdu dualar, oruçlar...
Bildikleriyle tahammül edilemez kıldı yaşamı.
Sıkkın düzenini gezdirdi dünyanın üzerinde.
Tanrı kendisiyle mutluyken
İnsan bilmedikleriyle baş başa kaldı.
Yarattıklarıyla çirkinleştirdi dünyayı.
Hayaletler gibi dolaştı ağaçlar.
Ruhsuz büyüdü dağlar.
Yarattıklarıyla öldürdü yarattıklarını.
Sularınla boğdun Tanrım dünyayı.
Artık sallanmakta mumlarımız.
Derler ki batan bir gemide ateist olmazmış.
Batıyoruz Tanrım.
