Evimiz kentsel dönüşüm için yıkıldı sonunda.
60 yıllık ev.. ne yaşanmışlıklar ne anılar var.. Hep bu anı bekliyordum ben. Sanki evin yıkımıyla tüm o kötü anılar, tüm ölümler gidecekti. Sanki hiç yaşanmamış gibi olacaktı. Rahmetli halamla ve ailece evde yaşadığımız tüm o güzel anılara rağmen. Diğer tüm kötü anıların gitmesi için yıkılması bir kurtuluştu. Tüm o hastalıklar, dedemin son zamanları, ölüm günü. Babaannemle kitap okumamak için verdiğim kavgalar. Defalarca kestiğim saçlarım..
Ama öyle değilmiş. Evi yıkılmış gördüğümde biteceğini sandığım şeyler, evi o halde gördüğümde gözümün önünden gitmediler. Tüm anılar capcanlı önümdeydi. Buruk bir özlem ile tüm anılar oradaydı. Ağladım. Sadece göz yaşlarım akmıyor artık.
Sanırım geçmişi sevgiyle, alınmış derslerden gelen bilgelikle, özlemle anmak gerekiyor. Kaçmak anlamsız. Geçmiş hep bizimle. Tüm anılar. Yaşadığımız sürece. Yüzleşmek ise asıl bizi hafifletecek şey.
(23 Nisan 2019)
