Bu gece yaşam belirtisi yok bedenimde
Ellerim hiç olmadığı kadar ağır
Sırtım dik durmak bilmiyor bir türlü
Kent tamamen sessizliğe bürünmüş
Gölgelerde saklanıyor baliciler
Bu gece yalnızlığım eşlik ediyor bana
Aklımda binbir türlü rüya
Göğe bakıyorum da
Ay umudunu kesmiş bu kentten
Hiç ışık vurmuyor karanlığına hayatın
Sanki bir derya esintisi geliyor uzaktan
Düzgün adamlar sınanıyor her köşede
Ve ben izlerken camdan bu kenti
Ağlamaya sebep arıyor gözlerim
Daralıyorum , bunalıyorum , sıkılıyorum
İsyan ediyorum her parçasına toplumun
Hani bu gece diyorum ölüp gitsem
Sıkıntılar bitse kökten
Alsa emanet olan canı benden Allah
Sonra vazgeçiyorum ölümden
Bu kent bozulmuş böyle miydi eskiden ?
Yapacak hiçbir şey yok artık
Gözlerim ıslanmış çoktan
Evsizler çöpü karıştırıyor
Hafiften bir yağmur atıştırıyor
Bedenim ruhumla savaşıyor
Ve ben kaybediyorum
