Ruhum bugünlerde üşüyor. Yalnız öylesine bir üşüme diyemem, sanki bedenime tuzak kuruyor da onu da kendi soğukluğuna çekiyor bedenim ve ruhum bugünlerde aşırı zıt karakterlere büründüler. Üstesinden gelemiyorum bazı durumların, içine çekiliyorum o akıl almaz düşüncelerimin oysa dışarıdan bakanlar için hayat ne kadar normal ve ne kadar düzenli, umursamaz bir insan olmayı hep çok istemişimdir fakat başaramadığım tek şey umursamaz, vurdumduymaz duygusuz bir insan olabilmek.

Neden isterdim peki böyle biri olmayı, düşünmemek için çünkü düşünmek artık beni çok yoruyor zihnimin labirentlerinden dışarı çıkamıyorum, düşünceleri olmadan var olamaz belki bir insan fakat fazla düşüncelerinde sizi çöplükten başka bir yere çektiği falan yok, ruhum zamanla çöküyor, tutamıyorum. Sanki birileri beynimin içinde bana gülüyor ve beceriksizin teki olduğumu, bu hayatı asla hak etmediğimi fısıldıyor.

Gerçekten de doğru olabilir mi? Saf bir insan olduğum çoğu zaman doğru, herkesi kendim gibi iyi sanmam sahte fikirlere ve düşüncelere aldanmam sorgulamamam ve daha birçok zırva durum.

KİMSİN SEN PEKİ?

HAYATI ZIRVALARDAN İBARET OLAN O KADIN MI, YOKSA HER ŞEYE RAĞMEN YIKILMAYAN O GÜÇLÜ MÜTHİŞ KADIN MI?