Bu ara bir ömrü benzetiyorum,
Sönen kireç taşlarına.
Şu bedenin içine atıldığın ilk an,
Tepkimiyorsun, ufak kımıltılar.
Zaman geçiyor, reaksiyonlar ufak.
Baş kaldırıyor köpükler.
Zaman çocukluk çağların.
Taze kımıltılar su yüzeyinde,
Bak, bunlar ilk adımların.
Ergenlik çağlarında ısınıyor kabın,
Başlıyor ufak ufak fokurdamaların.
Bir kıza tutuluyorsun mesela,
Gelecekteki kariyerin, tutkun;
Hayallerin.
Kızıyorsun anne, babana,
Yakıyor herkesi alevin.
Bir bakıyorsun ki,
Hayatın içine atılmışsın.
Artık ocaktaki yemek gibi,
Fokur fokur kaynıyorsun.
Bir aile, bir yuvan olmuş,
Kendi yağında kavruluyorsun.
Yıllar, aylar geçmiş,
Emekliliğin gelmiş.
Sıcacık dışındaki kap,
Ama reaksiyon bitmiş.
Faydalı bir şeysin artık,
Ama koruyacağın duvarlar,
Yuvadan uçup gitmiş.
Artık gün geldi,
Çöktü kireç dibe.
Üstünde kaldı su,
Soğudu teneke.
