Kırık

Bana his katan, bir şeyler yazmamı sağlayan herkesi seviyorum. İnsan olduğumu hatırlatıyorlar. Fakat bir süredir bu hislere dair hiçbir kıpırtı yok. Sanki bir şeyler yitip gitmiş gibi. Belki de yitip giden benmişim gibi. Oysa henüz kısa bir zaman önce hissediyordum. Biri vardı mesela, benden çok uzakta. Aynı zamanda çok da yakında. Tüm o mesafeleri aşıp dokunabiliyordu yüreğime. Beni insan ediyordu. Her şeyi mümkün kılabileceğime inanmamı sağlıyordu. Çok değil, kısa bir zaman önceydi. Şimdi her şey tersine döndü. Fiziksel mesafe aynı, değişmedi. Fakat duygusal olarak araya dağlar, denizler girdi. Anladım ki hiçbir uzaklık, duygusal uzaklık kadar yıkıcı değil. Duygusal olarak bir kez uzaklaştıysanız yan yana olsanız da bambaşka yerlerdesiniz artık.