Gecenin en koyu yerindeyim,
Ayak seslerim yankılanıyor sessiz sokaklarda
Bir adım atıyorum kendime doğru,
Ama mesafe açılıyor her seferinde,
daha da uzaklaşıyorum,
Bir kalp kırığı taşırım cebimde
kimi sevsem biraz daha eksiliyorum
rüyalarımı bile yarım yaşıyorum
uykularımı ise kayıp bir trenin ardında bırakıyorum
bir şarkı çalıyor uzakdan
hüzünlü bir ezgi
sözleri benden, sesi başka bir yaralıdan
kimseye anlatamadığım kelimeler birikiyor içimde
kelimeler bir ağaç gibi büyüyor
dallarında yaprak yerine özlemler asılı
gözyaşlarım bile düşmüyor artık yere
gizlice içime akıyor her damlası
yıkılmıyorum ama hiç de ayakta sayılmam
bir yaralı kalbin sessiz savaşı bu
kimse görmeden kazanılan
belkide herkes gibi unuturum bir gün
belkide unuttum sandıkça hatırlanırım
ama şimdi, burada, kırık rüyalar durağında
sonsuz bir bekleyişteyim
kendimden bile habersiz.
