Bir kaldırıma oturmuş

izliyorum olan biteni.

Bir kadın sigara dumanı çekiyor

ta içine

Bir şeyleri öldürmek istercesine.

Tozumu silkip varıyorum yanına.

Topuklarını yere vuruyor,

acelesi var besbelli.

İzmariti yere atyor

hem de tek seferde eziyor

bir hatırayı söndürürmüşcesine.

Tırnakları kırmızı boyalı.

Tedirgin.

Gizliyor narin parmaklarını.

Sessizliği o bozuyor

”Nereye?”

”Bilmem, eve sanırım.” diyorum.

“Sen?” demeye korkuyorum.

Baştan aşağı süzüyor beni, sokağı

Bozuk, kırık kaldırımları.

“Biraz zamanım olsaydı” diyor

”Biraz inancım”

ya da en ufak bir umut içimde

o zaman seninle gelmek isterdim.”

Garip bir burukluk var havada.

”Yapma, umut içindedir insanın” diyorum

titrek bir sesle.

Eteğini tutarak kalkıyor,

”boş ver” diyor ve ekliyor

“Bir ölünün hüküm aranmaz sözlerinde.”

2014