Düştü,
Yılın ilk kar tanesi.
Sustu,
O utangaç çocukluğum.
Kırıldı,
Ailemin pamuk ipliğinden dalları.
Koptu,
Maziyle bağlarım.
Çünkü ben,
Ağlayarak küçülüp
Umutlanarak büyüdüm.
Bir kış günü yalın ayak
Giderken avuçlarımdan
Çocuk ruhumu düşürdüm.
Ben.
Bir evin tek çocuğu.
Evlatsız geçen onca yıldan
Sonra anamın tek arzusu
Ben.
Masumiyetin gölgesinde
Yüreği pare pare.
Kış.
Kış ortasında kimsesiz
Ocağın kavurucu soğuğu.
Kar.
Karın acımasız beyazlığı.
Evden ilk çıktığımda
Karın aklığına aldandım.
Pamuktan yatakların
Islak kollarına daldım.
Ben.
Masumiyetini yitiren
Biçare.
Ben bir kış günü çocukluğumu
Yitirirken de büyüdüm.
Büyüdüm ve bu arsız
Hayatın sahte yüzünü gördüm.
Gafletten uyanıp
Tek bir gerçeğe yürüdüm.
Ben, çocukluğumun saflığına
Geri döndüm.
