Yardımcı olmayacak kimse bana..
Kendi kendime öleceğim Umursamayacaklar bile
Kendimi avutuyorum ama aslında ölmek bana çok yakışacak
Sadece ölü bedenim..
Bugün bedenimin ölü bedenler gibi kasıldığını hisettim.
Nefesimi tuttuğumda Kendimi Hiç hatırlamayışım.. Yatakta otururken yığılmıştım ve Hatırlamıyorum...
Doğduğum anı anımsatıyor ölüm.
Ne intihar ettiğimi ne de intiharı neden ettiğimi hatırlayacağım
Geriye ölü bir beden bırakacağım Kimselerin bulamayacağı
Meraklarda olmayacağım Ait olduğum yer ıssız ve karanlığım gibi :)
Ve tabi yaşamıyor olarak Haketmiyorum.
Yaşamayı veya benimle konuşulmasını...
Çünkü tamamen benim suçum Kafama sıkıp ölmek kendime vereceğim en büyük ödül..
Hiç haketmiyorum;
Yaşamayı da mutlu olmayı da
İstediğim acı bu değil
Sessizce nefes sesimi dinlerken ızdırap çekiyorum
Riyakar insanlar arasında acı çekiyorum
Her şey anlamsız.. Anlam yok
Bu yüzdendir ki dünyadan göçme isteğim ne mutlu olabilmek ne yaşayabilmek
İstemediğim bir ızdırap ve yaşam içerisindeyim
Üzülmek, ağlamak.. bunları Hak etmiyorum
Daha doğrusu kendime yakıştıramıyorum
Hiç olmadığım bir ben içine sıkışmışlığım.
Ait olduğum ruh; sanki başka bir evrende yaşamalıymışım
Kendime yapacağım en iyi iyilik
Kendimi susturmak.
