İstemesek de hep yaşamın kıyısındayız.
Kıyılarımızda tümüyle sessizlik hakim.
Bazen rüzgarla yoldaş fısıltılar gelir.
Yalnızlığımıza dokunur sanırız.
Ya bize anlamsız kelimeler söylerler.
Yada dalgalarla kaybolup giderler.
Uzakta bir gemi görürüz.
Onlarda bizi görür sanırız.
Farkımıza bile varmazlar.
Rotalarından çıkmazlar.
Sırtımıza bir temas hissederiz.
Arkamıza baktığımızda anlarız ki.
Ya bize çarpıp geçen birileridir.
Yada ağaçtan düşen yapraklardır.
Burnumuza nefis kokular gelir.
Ararız nereden geldiklerini.
Ya kırık parfüm şişeleri.
Ya da yapay çiçekler çıkarlar.
Damağımızda özlediğimiz bir tat ararız.
Dolabı açarız işte bu der yeriz.
Ya midemizi bozar bu yemekler.
Ya da anlamsızca ağzımızı burarlar.
Aslında bizler çok şey aramadık.
Güzel ve zevkli muhabbetler.
Sevgi ve saygılı bakışlar.
Şefkatli ve içten dokunuşlar.
Seni içine çeken aromalar.
Heyecanlandıran lezzetler.
Ama bizim kıyılar sessiz, donuk, tensiz, kokusuz ve tatsız.
