Günler ağır, kurşun gibi birbiri üzerine biniyor şu aralar. Kelimeleriminse başı dolaşık, ne yana gideceklerini bilemiyorlar. Hem anlamlı hem anlamsızlar. "Anlam" ne bilmiyorum. Olanlar üzerine düşünceler doludizgin. Sıraya koyup yazayım diyorum, haylaz çocuklar gibi kaçışıyorlar.
"Kalabalık yalnızlığın" bir üyesi olarak ıssızım iyiden.Tüm doğrular yanlış, tüm yanlışlar doğru olabilir. Önemi yokmuş gibi bir yer burası. Herkes kendince haklı, birbirinden mutsuz, mağdur, sevgisiz ve yalnız olabilir. Bu bir yarış değil, öyle olsa bile herkes kendinin şampiyonu olabilir, sorun yok. Bari burada uzlaşalım. Kendimizi fikirlerimizden ibaret saydığımız, aksine kimsenin tahammülünün kalmadığı şu günlerde...
